1. Od zera do bohatera

Pierwsze promienie wschodzącego słońca padły na moją twarz, przyjemnie ją ogrzewając. Podmuch ciepłego, letniego powietrza rozwiał moje luzem puszczone włosy, unosząc poszczególne kosmyki niewidzialnymi palcami. Z miejsca, w którym odruchowo przystanęłam roztaczał się wspaniały widok na budzącą się powoli do życia osadę. Zawieszony nisko, nieskalany ani jedną pierzystą chmurą firmament stanowił idealnie błękitne tło dla podniebnego tańca ptaków, wzlatujących to wyżej, to niżej w swym kaprysie. Przymknąwszy oczy, odetchnęłam głęboko, napawając się znajomym zapachem gęstych lasów otaczających rodzimą wioskę. Zachęcona zapadającą w pamięć wonią, postąpiłam krok naprzód, niebezpiecznie zbliżając się do wewnętrznej krawędzi ogromnego muru, stanowiącego barierę między Konohagakure a resztą terenów leżących w obrębie Kraju Ognia.

Kolejne przesunięcie w przód stopy sprawiło, że zachwiałam się i runęłam w dół, lecąc na rychłe spotkanie ziemi. W ostatniej chwili odbiłam się od ściany, niespełna tuż nad gruntem i zwinnie przeskoczyłam na grubą gałąź rosnącego w pobliżu drzewa. Uśmiechnęłam się nikle, w duchu podziwiając się za ten wyczyn. Dla postronnego obserwatora, który przywykł do życia wśród shinobich widok sekwencji ruchów, jakie wykonałam by uniknąć zderzenia prawdopodobnie nie byłby niczym niezwykłym. Jednakże tylko ja wiedziałam, ile udało mi się osiągnąć przez ostatnie trzy lata, spędzone w pogoni za uzyskaniem umiejętności, które klasyfikowały by mnie jako kunoichi.

Gdy w dole mignął mi obraz budki wartowniczej pomyślałam, że Kotetsu i Izumo wyglądają zapewne tak samo, jak w dniu naszego pożegnania, kiedy składali mi życzenia pomyślności w osiągnięciu zamierzonego celu. Należeli do tego rodzaju osób, z którymi czas, w swej łaskawości, obchodzi się dosyć łagodnie. Nie zatrzymywałam się, toteż niedługo potem moim oczom ukazała się zabudowa osady w całej swej krasie, z migotliwymi promieniami tańczącymi wesoło na czerwonych dachówkach, wiatrem układającym dywan z wielobarwnych liści, z witrynami przyozdobionymi tak, by widokiem zachęcić przechodnia do wstąpienia do środka sklepu. Całość była jakby znajoma, ale w rzeczywistości niewiele elementów ze starego budownictwa zachowało się w stanie nienaruszonym.

Z niejaką ulgą odkryłam, że droga do gabinetu Hokage niezmiennie tkwiła w mej pamięci. Stąpając po puszystym dywanie zastanawiałam się, czy przywódca osady wygospodarował wystarczająco dużo czasu, by wysłuchać mojej opowieści o dążeniu do doskonałości. Minąwszy na korytarzu zmierzającego w przeciwnym kierunku Danzō skinęłam mu krótko głową, by w odpowiedzi zostać obrzuconą taksującym spojrzeniem piwnych oczu. Nie przejęłam się zbytnio tak otwartym ukazaniem zwykłego grubiaństwa i śmiało przekroczyłam próg, ignorując pełniących wartę ANBU. Zamaskowani, pozostawali anonimowi, a w moim odczuciu również pozbawieni przez to osobowości. Przywitał mnie igrający na ustach Trzeciego szeroki uśmiech, będący jednocześnie pierwszym szczerym, jaki miałam przyjemność ujrzeć od dłuższego czasu. Opadłam na kolano, okazując mu w ten sposób należny szacunek. Widok tego człowieka przywoływał wspomnienia niemalże tak stare, jak świat, wczesnego dzieciństwa, wypełnionego brakiem zrozumienia dla sytuacji, w której obce osoby zajęły się moją opieką, zastępując ciągle nieobecnych rodziców.

- Sandaime – powiedziałam, podparłszy przedramię na ugiętej nodze. – Wróciłam na polecenie Konoha no Namekuji Tsunade-hime, która stwierdziła, że nauczyła mnie wszystkiego, czego była w stanie przez te kilka lat.

Starzec przez dłuższą chwilę milczał, utkwiwszy wzrok w blacie biurka, a ja postanowiłam skorzystać z okazji i przyjrzeć się jego twarzy. Urzekła mnie sieć zmarszczek, ciągnąca się od zewnętrznych kącików oczu ku linii posiwiałych włosów, wcale nie postarzająca mężczyzny, a dodająca mu powagi. Zmęczenie wyraźnie przebijało się przez maskę uprzejmego zainteresowania i było najbardziej widoczne w jego przepełnionym troską spojrzeniu.

- Rozumiem – odparł, sadowiąc się wygodnie na krześle. – Nie będę ukrywał, że ciekawią mnie szczegóły treningu, jakiemu zostałaś poddana, lecz obawiam się, że czas działa na naszą niekorzyść. Streść opowieść. – Wiedziałam, że prędzej czy później słowa te padną z jego ust, wszak nie zapowiadałam swojej wizyty i jako Kage mógł mieć już zaplanowany dzień, a moja obecność zakłócała tylko ustalony porządek.

Poruszyłam się niespokojnie, nie za bardzo wiedząc od czego zacząć. Skorzystawszy z zaproszenia mężczyzny, usiadłam naprzeciw niego. Wspomnienia minionych wydarzeń prześlizgiwały się przez mój umysł w sposób mało chronologiczny, a ja chciałam by moja wypowiedź była spójna, logiczna i treściwa. Uniósłszy wzrok, napotkałam ponaglające spojrzenie Sarutobi’ego.

- Spotkanie z panią Tsunade… - zacięłam się na moment, czując, że historia którą pragnę przedstawić powinna rozpocząć się od słów innych niż te. – W ferworze walk, jakie ogarnęły ludność krain wysuniętych na zachód od Wioski Liścia, łatwo było podróżować niezauważonym. Tylko uzbrojone osoby przykuwały uwagę tamtejszych najemników, tym samym ściągając na siebie niebezpieczeństwo.  Powszechnie wiadomo, że każda wojna generuje pokolenie sierot, więc dzieci pozostawiano ramionom niejasnego losu – powiedziałam, rada, że wypowiedziane na głos myśli zabrzmiały tak samo intrygująco jak wtedy, gdy tkwiły jeszcze w mojej głowie. – Odnalezienie Densetsu no Kamo nie przyszło mi łatwo. Kiedy pojawiałam się w miejscach, gdzie według zdobytych przeze mnie informacji powinna stacjonować, już jej nie było. Pozostawała nieuchwytna przez pierwsze pół roku, licząc od dnia opuszczenia przeze mnie osady – urwałam, dumając nad podjętym wątkiem. – W końcu udało mi się spotkać ją w jednym z wielu takich samych lokali, świadczących usługi bukmacherskie i przedstawić swoją prośbę, lecz od razu mi odmówiła. Musiałam użyć podstępu, odwołując się do jej natury hazardzistki. Założyłyśmy się i ku wielkiemu zdziwieniu pani Tsunade, wygrałam – obrzuciłam krótkim spojrzeniem Trzeciego Hokage, ciekawa jego reakcji na ten wstęp.

Kiwał głową, gładząc opuszkami palców swą siwą bródkę.

- Nie popisałam się kreatywnością, wybierając rzut monetą jako formę dobicia interesu, lecz był to pierwszy pomysł, jaki przyszedł mi do głowy. Szczerze mówiąc nie wierzyłam w jakiekolwiek szanse jego powodzenia, ale Tsunade no hime przyjęła go z entuzjazmem, bo była pewna wygranej. Nie mogła się bardziej mylić. Szczęście mi dopisało, a ona ostatecznie zgodziła się uczynić ze mnie swą uczennicę – podjęłam przerwaną wypowiedź, bardziej się skupiając, bowiem nie chciałam pominąć opisu żadnego ważnego wydarzenia przy maksymalnym streszczeniu swojego wywodu. – Nie było łatwo sprostać jej oczekiwaniom. Zajęcia odbywały się codziennie, przy czym jednego dnia zaliczałam teorię medycyny i wykonywałam związane z nią ćwiczenia praktyczne, by następnego udać się na pole treningowe i doskonalić swe zdolności taktyczne. Czasami zastępowała ją podróżująca z nami Shizune. Zdarzało się, że musiałam ćwiczyć sama, co oczywiście nie było pozbawione znaczenia. Według słów czcigodnej Tsunade, po roku zdobyłam wiedzę na poziomie genina – zauważyłam z dumą, bowiem doskonale zdawałam sobie sprawę z faktu, że przy systemie nauczania zmuszającym nauczyciela do poświęcania uwagi wielu uczniom, prowadzonym przez Akademię Ninja w Konohagakure, nie opuściłabym jej progów w czasie krótszym niż dwanaście miesięcy. – Z racji tego, że nie miałyśmy dostępu do laboratorium, praktyki, czyli najczęściej sekcje, odbywałam w terenie. Miejscem dostatecznie dobrym do przeprowadzenia podobnych czynności okazała się być każda, otoczona murem drzew, leśna polana.

- Czy kiedykolwiek zostałyście zaatakowane? – wtrącił Sarutobi, wychyliwszy się lekko zza biurka w moją stronę, co tylko mogło świadczyć o tym, jak bardzo wciągnęła go snuta przeze mnie historia.

- Drobne przepychanki były nieodzownym elementem każdego dnia – przyznałam, zgodnie z prawdą. – Dla mnie, jako nowicjuszki, z początku stanowiły niemałe wyzwanie, lecz zawsze starałam się traktować każdą potyczkę jako sprawdzian swoich umiejętności. Poza tym, wizerunek legendarnej Sanniki skutecznie odstraszał potencjalnie zagrażających nam shinobich, w związku z czym wchodzili nam w drogę tylko pomniejsi rabusie.

- Rozumiem. – Hokage krótko skwitował moje słowa. – Otrzymałaś uprawnienia medyka?

- Tak – odparłam ucieszona, że padło to pytanie. – Chciałabym rozpocząć pracę w szpitalu. Oczywiście jeśli Sandaime nie ma nic przeciwko.

- Mam wobec ciebie inne plany – usłyszałam w odpowiedzi. Ton jego głosu nieszczególnie mi się spodobał, niósł ze sobą niepokój okryty pewną dozą zniecierpliwienia.

- Jakie, czcigodny? – zapytałam, nieszczególnie przekonana, czy chcę je poznać.

- Zostaniesz pełnoprawnym shinobi. Przystąpisz do Egzaminu na Chūnina, rozpoczynającego się pierwszego dnia przyszłego miesiąca.

Zamarłam, czując jak niedowierzanie powoli rozlewa się po moim wnętrzu. Nie takiej przyszłości chciałam dla siebie.

- Sandaime, obawiam się, że rozczaruję pana – odparłam dyplomatycznie, siląc się na spokój. – Wyspecjalizowałam się w całkowicie innej dziedzinie i raczej nie nadaję się na wojownika.

- Bzdury – zakwestionował wystosowane przeze mnie przypuszczenia. – Przy całym jej medycznym geniuszu, Tsunade posiadła również niewyobrażalną siłę bazującą na perfekcyjnej kontroli chakry i jej precyzyjnym skupianiu. Nie wierzę, że nie podzieliła się z tobą, jako jej pierwszą uczennicą, tą wiedzą – wyjaśnił z lekkim przekąsem w głosie, a ja nie mogłam nie przyznać mu racji.

- Wszystko się zgadza – przytaknęłam niechętnie.

Nastała między nami przedłużająca się cisza. Układałam w myślach logiczne argumenty, świadczące na korzyść mojego punktu widzenia sprawy, gdy nagle niczym niezmącone do tej pory powietrze zafalowało, unosząc poły podróżnego płaszcza, z którym zapomniałam się rozstać przed wstępieniem do pomieszczenia. W międzyczasie wzrok Sarutobi’ego prześlizgnął się po mojej sylwetce, by ostatecznie skupić się na przestrzeni za moimi plecami. Automatycznie wykonałam zwrot w tył, a moim oczom ukazał się widok samotnej, ciemnowłosej postaci. Obrzuciłam chłopaka zdeprymowanym spojrzeniem, zatrzymując je na dłużej na emblemacie wszytym w rękaw uniformu, będącym symbolem Wojskowych Policyjnych Sił Konohy.

Mężczyzna, który pojawił się nie wiadomo skąd mógł być ode mnie starszy o maksymalnie pięć lat. Czuprynę bujnych, nie do końca uporządkowanych włosów, wśród których igrały swawolnie połyskliwe refleksy podtrzymywała srebrnoszara opaska ninja, świadcząca o przynależności do Konohagakure. Nikły uśmiech odmalował się na jego wargach w momencie gdy brunet opadł na kolano, podobnie jak uprzednio ja. Całkowicie zignorował moją obecność, jednakże po przedstawicielu klanu Uchiha nie spodziewałam się zachowania innego niż to, które właśnie zaprezentował.

- Murasaki Shizuru, wrócimy jeszcze do tej rozmowy – Hokage zwrócił się w moją stronę, nie odrywając jednak wzroku od niespodziewanego gościa. – Oczekuj wezwania.  

- Sandaime – rzuciłam krótko, po czym skierowałam swe kroki ku wyjściu z gabinetu.

Przemierzając wąskie uliczki Konohy, zaskakująco tłoczne jak na tak wczesny poranek, zaczęłam zastanawiać się, czy aby na pewno dobrze postąpiłam wracając do osady. Nie miałam najmniejszego pojęcia dlaczego akurat teraz dopadły mnie wątpliwości, lecz po tych kilku latach nieobecności nie czułam się zbyt dobrze z myślą, że nie wisi nade mną ciężar obowiązków. Od razu chciałam przystąpić do działania, podejmując się pracy w szpitalu, lecz po dzisiejszej rozmowie z Trzecim Hokage zyskałam pewność, że moje plany stanowiły tylko maluteńkie piórka na wietrze i zgodnie z wolą Sarutobi’ego będę zmuszona przystąpić do Egzaminu na Chūnina. Pogrążona w smętnych rozmyślaniach całkowicie nie zwracałam uwagi na drogę. Nogi same poniosły mnie w stronę dzielnicy, w której zakamarkach spędziłam swoje wczesne dziecięce lata, nim udałam się w podróż poszukiwawczą. Mijając okoliczne zabudowania z zapamiętaniem chłonęłam każdy szczegół widoku jak się przede mną rozciągał i porównywałam w myślach z obrazami, jakie dawno temu utkwiły w mej pamięci. Wcześniej miejsce obecnego sklepu zielarskiego zajmowała piekarnia, z której co rano ulatywał fantastyczny zapach świeżego pieczywa i słodkich, cynamonowych bułeczek, docierający aż do okien mojego skromnego lokum. Obok, niezmiennie od wielu lat, ta sama kwiaciarka komponowała kolejny, misterny bukiet z czerwonych róż. Pozdrowiłam ją skinieniem głowy, by w odpowiedzi otrzymać pełen matczynego ciepła uśmiech. Klucz do frontowych drzwi znajdował się w tym samym miejscu co zawsze, czyli pod wycieraczką.

Otworzyłam drzwi i z zadowoleniem odkryłam, że nic nie uległo zmianie podczas mojej wieloletniej nieobecności. Zgodnie z moją przedwyjazdową prośbą, pomieszczenie było raz w miesiącu odświeżane przez wynajętą do tego gosposię. Leniwym krokiem ruszyłam w kierunku łóżka, po drodze zrzucając z siebie kolejne elementy garderoby. Z nieopisaną przyjemnością wtuliłam się w miękkie poduszki, przekonana, że tego mi właśnie brakowało. Choć nie minęło popołudnie, dla mnie dzień ten dobiegł końca.

*

- Wyniki Egzaminu na Chūnina! To już dziś! – Hana wpadła jak burza do kuchni, w momencie gdy zajęta przekładaniem naleśników na talerze, całą swoją uwagę poświęcałam pilnowaniu płomienia palnika pod patelnią z kolejną porcją płynnego ciasta.

Dopiero po dłuższej chwili zorientowałam się o czym mówi, klasyfikując jej zbytni entuzjazm wobec faktu, którym nie omieszkała się ze mną podzielić, jako mało zaraźliwy.

- Świetnie – mruknęłam zdawkowo, obracając się do niej tyłem.

- Jedz szybko i idziemy! – krzyknęła niezrażona moją mało uprzejmą odpowiedzią, siadając do stołu.

Po spożytym wspólnie posiłku, poganiana nieustannie przez przyjaciółkę, przebrałam się w mgnieniu oka. Wyruszyłyśmy w stronę siedziby Hokage, gdzie przy uroczystym odczycie nazwisk świeżo upieczonych chūninów, miało odbyć się wręczenie symbolicznych kamizelek bojowych. Usta Hany nie zamykały się, wylewając potok słów składających się na opis uczuć towarzyszących jej tego niezwykłego dnia. Mimo iż całym sercem chciałam cieszyć się razem z nią, to jednak wszechogarniający mnie lęk skutecznie poddawał mój umysł rozmyślaniom o najczarniejszych scenariuszach.

- Słyszysz, Shizuru? – Hana wesoło zamachała ręką, tuż przed moją twarzą.

- Mogłabyś powtórzyć? Zamyśliłam się.

Wywróciła teatralnie oczami.

- Byłoby fantastycznie wstąpić do ANBU, nie sądzisz? – Jej rozmarzony wzrok mówił sam za siebie.

- Niekoniecznie – odparłam ostrożnie, lecz całkowicie zgodnie z własnymi przekonaniami. – Co oczywiście nie oznacza, że nie nadajesz się do tej roboty – dodałam pospiesznie, aby nie urazić uczuć najbliższej mi osoby. -  Jeszcze całkiem niedawno chciałaś zostać weterynarzem.

Promienny uśmiech znikł z jej twarzy, gdy niespodziewanie spochmurniała.

- W mojej rodzinie wszyscy zostają albo lekarzami weterynarii, albo psimi trenerami. – Zmarszczyła nieco brwi, a na jej policzkach wykwitł uroczy rumieniec. – Pomyślałam, że najwyższa pora, by ktoś wyłamał się z kanonu.

Zdusiłam w sobie śmiech, wiedząc, że jedynie dolałabym oliwy do ognia.

- Rozumiem. Moim zdaniem masz spore szanse. – Rzuciła mi podejrzliwe spojrzenie. – Mówię poważnie! – Uniosłam obie dłonie w obronnym geście, chichocząc cicho.

W odpowiedzi jedynie westchnęła.

Na miejsce ceremonii przybyłyśmy oczywiście spóźnione, jednak jak zdążyłam się zorientować, uroczystość tkwiła w punkcie przemówień opiekunów poszczególnych grup. Minęła godzina, nim na środek wzniesionego zawczasu podestu wstąpił Hokage, z wielkim zwojem w ręku i Ibikim Morino u boku. Rozpoczynał się odczyt nazwisk, który mógł ściągnąć na głowę adepta dumę, bądź upokorzenie. Przymknęłam oczy, w napięciu wsłuchując się w szorstki głos Ibiki’ego, zapewniający, że ci, którym z różnych przyczyn nie powiodło się tym razem, mogą ponownie przystąpić do egzaminu w przyszłym roku. Chwilę potem Trzeci wymienił pierwsze nazwisko i lawina sprzecznych emocji osunęła się na mnie, całkowicie przytłaczając. Serce zabiło mi mocniej, podejmując pracę w szaleńczym tempie, a na wewnętrzną stronę dłoni wystąpiły mikroskopijne kropelki potu.

- Inuzuka!

Hana zluzowała uścisk smukłych palców na fałdach mojej bluzy, za co byłam jej niesamowicie wdzięczna. Wydukałam w jej stronę skąpe gratulacje, pewna, że i tak niewiele z tego co właśnie powiedziałam dotrze do jej uszu przez okrzyk, jaki niespodziewanie wzniosła. Wspięła się na podest, by odebrać zieloną kamizelkę, a gdy pojawiła się z powrotem tuż obok mnie, odruchowo chwyciłam ją za dłoń.

- Uda się – szepnęła i wyswobodziwszy rękę, objęła mnie w pasie.

Jej słowa okazały się prorocze.

- Murasaki!

Szok i niedowierzanie ustąpiły miejsca niewymownej radości. Z rąk Ibiki’ego otrzymałam to, co mi się należało. Nie podziewałam się, że przymusowe przystąpienie do egzaminu dostarczy mi tyle emocji. Na początku traktowałam ten temat zupełnie lekceważąco, nie przykładając się do treningów przygotowawczych. Teraz jednak cieszyłam się, że trafiłam do jednej drużyny z Haną, która nie pozwalała mi odpuszczać tylko dlatego, że boli i ciągle motywowała do dalszych ćwiczeń. I mimo iż to bardziej ona zasługiwała na uzyskanie tej rangi, byłam niezmiennie rada, że obu nam udało się osiągnąć ten stopień.

Jak tylko wróciłam, wniknąwszy w tłum wciąż oczekujących na wieści adeptów, natychmiast porwała mnie w swoje ramiona.

- Gratulacje! A nie mówiłam! – wykrzyczała mi wprost do ucha, lecz w takiej chwili nie mogłam po prostu się odsunąć od niej. – Co powiedział ci Trzeci?

Westchnęłam ciężko, czując, że cała euforia zniknęła bezpowrotnie.

- Kazał mi stawić się u niego w gabinecie jutro o świcie.

Podejrzewałam jakich tematów będzie dotyczyła moja jutrzejsza pogadanka z Hokage i wizja ta nieszczególnie napawała mnie szczęściem, nie mogłam jednak odmówić najważniejszej osobie w osadzie. Po zakończeniu całej uroczystości, wraz z Haną udałyśmy się na huczne świętowanie.

Zapowiadała się naprawdę długa noc.

*

- Wstąpisz do ANBU w charakterze medyka – obwieścił Hokage, spoglądając w kierunku wschodzącego na horyzoncie słońca.

Znajdowaliśmy się na dachu budynku stanowiącego siedzibę głównych władz Konohy. To stąd wydawana była większość rozkazów. Cieszyłam się niezmiernie z takiego wyboru miejsca spotkania, bowiem ostatnie kilkanaście godzin, odmierzane kolejno opróżnianymi butelkami sake, mocno dało mi się we znaki, a smagnięcia hulającego tu rześkiego wiatru skutecznie mnie otrzeźwiały.

- Czy to dlatego polecił mi pan przystąpienie do egzaminu? – zaryzykowałam pytanie.

Odpowiedź nie padła od razu, co nasunęło mi myśl, że Sarutobi być może rozważał teraz słuszność dokonanej uprzednio decyzji.

- Tak.

- Ktoś inny lepiej sprawdziłby się na moim miejscu – mruknęłam z wyrzutem, świadoma, jak bardzo niesprawiedliwie mnie potraktował, ignorując moje prośby o przydzielenie wymarzonego zajęcia.

- Potrzebuję zaufanej osoby w szeregach oddziałów specjalnych – rzekł niespodziewanie. – Wybrałem ciebie. Twoje przyłączenie do Drużyny Ro nie wzbudzi żadnych podejrzeń, bo póki co nie jest im przydzielony stały medyk.

- Dlaczego miałoby wzbudzać to jakiekolwiek podejrzenia?

- Od jakiegoś czasu obserwuję wyciek informacji z pewnych kręgów skrytobójców. Mimo to nie jestem w stanie wskazać konkretnych osób, które potencjalnie wyprowadzałyby komunikaty na zewnątrz. Obawiam się, że to zdrajcy osady, wszak członkowie ANBU Korzenia i ci, którzy podporządkowani są bezpośrednio mnie, otrzymują takie same rozkazy, lecz nie mogę podjąć konkretnych działań bez wcześniejszego potwierdzenia swych przypuszczeń – wyjaśnił, nadal na mnie nie spojrzawszy. – I to właśnie będzie twoim zadaniem, odkrycie tożsamości fałszywca. Przysłużysz się dobru wioski na wielu płaszczyznach, począwszy od ratowania jej obrońców, a skończywszy na zdemaskowaniu renegata.

Nagle zaczęłam rozumieć jego uporczywe nalegania i ciągłe odmowy, gdy tylko rozpoczynałam temat o możliwości podjęcia przeze mnie pracy w szpitalu, negując wyznaczone mi przez niego zadanie. Poczułam też swego rodzaju dumę, że spośród wszystkich podległych mu osób, wybrał akurat mnie, okazując tym samym bezgraniczne zaufanie. Poza tym, jakby nie patrzeć, byłam mu winna dozgonną wdzięczność za opiekę, jaką roztoczył nade mną po rzezi Murasakich.

- Rozumiem – mruknęłam, rozważając w duchu jego słowa.

- Mam nadzieję, że teraz spojrzysz na tą sytuację z mojej perspektywy. Człowieka ukierunkowanego na ujawnienie prawdy za wszelką cenę.

- Kiedy miałabym zjawić się w siedzibie ANBU?

- Kwestia dogadania się z kapitanem oddziału. Zostaniesz poinformowana w stosownym ku temu czasie, lecz wstępnie można uznać, że już stanowisz część Drużyny Ro.

Przygryzłam lekko dolną wargę, wsunąwszy dłonie do kieszeni spodni.

- Teraz już wszystko jest jasne, ale nadal uważam, że wysyłanie mnie to kiepski pomysł. Niemniej jednak spróbuję podjąć się tej misji – powiedziałam, rozwiewając wszelkie wątpliwości. – Nie mogę jednak obiecać, że jej sprostam.

- Uwierz w siebie Shizuru, a wszystko stanie się prostsze – zauważył, znikając w drzwiach prowadzących do środka budynku.

*

Nie mogłam się powstrzymać! Pomysł na historię tą zrodził się w mojej głowie już dawno, w trakcie tworzenia wątku, który wyjaśniałby niechęć Shizuru do Itachi’ego (Fuminshō). Postanowiłam więc rozwinąć ją, zważywszy chociażby na fakt, że Shisui to jedna z moich ulubionych postaci w mandze. Ostatnie widmo, ma za zadanie uzupełnić te informacje z przeszłości Shizuru, o których w Bezsenności nie wspomniałam. Mam nadzieję, że treść tego przejściowego rozdziału okaże się zachęcająca do dalszej lektury.

Cya!